Context: Ik zocht een piano naast de DP-95 B vanwege een extra locatie. Mijn hoop was een piano te vinden die (bijna) net zo mooi klinkt, maar dan voor een lager budget. Een lager budget zou mijn inziens mogelijk zijn doordat het geen prachtig meubelstuk hoeft, minder goede speakers hoeft te hebben en minder functies mag hebben.
De goedkopere DP-26 was het voor mij nét niet vanwege geluid en die had ik daarom verruild voor deze SP-5600. Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt, want uit deze piano haal ik aanzienlijk meer plezier.
Het enorme scala aan verschillende geluiden is grotendeels overkill, maar ten opzichte van een piano met 20 of minder geluiden vind ik het toch een grote meerwaarde: je hebt veel meer kans dat er een geluid tussen zit die je fijner vindt.
Voor een toestel dat niet heel zwaar is, zijn de speakers goed. Met een goede stereo geluidsinstallatie heb je beter geluid, maar ik voel niet de behoefte om hier wat anders op aan te sluiten. De piano op zichzelf volstaat.
Misschien ligt het aan mijn onervarenheid, maar de sustain-pedaal vind ik minder prettig: de tonen blijven te lang doorklinken waardoor er teveel galmend geluid ontstaat. Misschien dat iemand met betere beheersing daar geen last van heeft.
De sustain-optie, die je met knoppen kunt inschakelen, galmen daarentegen minder, maar dan heb je uiteraard niet de mogelijkheid snel te variëren in wel/geen sustain.
Waar de dial-knop en geluidsregelaar heel fijn in gebruik zijn, zijn alle overige knoppen dat niet. De rubberachtige knoppen geven geen touch-feedback. Bovendien is het een gepuzzel om twee geluiden te combineren doordat je eerst een functietoets gelijktijdig moet inhouden.
Met een bedrag van net geen €400 vroeg dit meer van mijn budget dat ik hoopte, maar vergeleken met de opties onder deze prijsklasse en de alternatieven rond deze prijsklasse is dit een aanschaf waar ik blij mee ben.
