Frederik’s bezoek #3 – achter de schermen bij Thomann

Frederik Konradsen is een full-time muzikant, busker, muziekleraar en theateracteur die de wereld rondtoert en die met zijn liedjes en positieve houding een glimlach kan verspreiden. Onze goede vriend kan gewoon geen genoeg krijgen van onze shop in Treppendorf en personeelsleden. Deze in Madagascar geboren Deen heeft ons al eerder bezocht (hier te lezen) en is nu weer terug voor een volledige rondleiding achter de schermen. Lees hier zijn ervaringen…

☮?❤

Hier nu volgt een verslag van mijn ontmoeting met de Thomann familie. Met dit derde bezoek van mij aan Thomann Town, besloot ik een ​​kijkje onder de motorkap te nemen van de grootste muziekwinkel van Europa.

Daar was Charles, hoofd van de French Connection bij de marketingafdeling van Thomann. Na een korte  culturele begroeting en een “Je m’appelle Frederik”, vroeg hij: “Dus, waar is de cameraman?” Om een ​​kort verhaal nog korter te maken, zei ik: “Die komt niet” en vroeg hem in de plaats daarvan cameraman te zijn als vrijwilliger.

Rambo?

Vanuit de shop liepen we de weg op naar het eerste magazijn. Het was enorm groot en elk moment verwachtte ik John McClane op een lopende band voorbij te zien gaan, klaar om de slechteriken in elkaar te slaan.
Over coole dudes gesproken, ik zag steeds weer posters van halfnaakte pin-up jongens op verschillende werkstations. Een uitdrukking van gendergelijkheid in mijn boek. Go Girls! En boys wat dat betreft…

Vlak voordat mijn starende blikken naar de pin-up jongens  wat ongemakkelijk werden, zei Charles: “Pas op voor de heftrucks, ze kunnen je doden”. Mijn eerste drie gedachten waren: “Waarom kijken ze niet uit?” “Hoeveel slachtoffers dit jaar?” en “Geen slecht grafschrift: dood door vorkheftruck”. Ik vroeg hem over de slachtoffers en het antwoord was nul.

Ik wist dat het magazijn verschillende robots in dienst had en ik verheugde me erop de Terminator T-1000 na zijn mislukte poging om de menselijke opstand neer te slaan, eens te ontmoeten.

What is the meaning of Finger Weg?

Voordat dat zich echter manifesteerde, kwam ik Johannes tegen. Ook bekend als Nelson. Zijn ouders konden het niet eens worden hoe ze hem moesten noemen, dus in plaats van op de vuist te gaan, besloten ze hem allebei een naam te geven. Dat heeft in en rond Bamberg voor wat verwarring gezorgd. Een perfect voorbeeld van het Bruce Wayne-syndroom. Net zoals Bruce Wayne Batman is, zijn Johannes en Nelson inderdaad dezelfde personen! Zie je, nu ben ik wat in de war, is het nu persoon of personen?

Johannes, mijn broer van een andere moeder, speelt natuurlijk ook muziek. En het moet zeker inspirerend zijn om de hele dag door al die instrumenten omringd te zijn. Over de vraag of Johannes elke avond een cape draagt ​​en de misdaad in en rond Bamberg bestrijdt, zal ik geen commentaar geven.

Johannes, Nelson and Freddy

Eindelijk, de robots!

De eerste robot die ik ontmoette, probeerde me eigenlijk te vermoorden. Ik wilde een kalender foto maken, je weet wel, Chippendale-stijl, ik en de robots. En toen zag ik een automatische lopende band met voetafdrukken erop en dat was alles wat ik nodig had. Ik trok mijn shirt uit, gaf mijn camera aan Charles, en voordat hij “Je kan doodgaan” zeggen kon, stond ik op de band en het gekke ding ging gewoon van start. In een paar nanoseconden werd ik voorverpakt, verzegeld, en geëtiketteerd om naar ene Gert in Nederland te worden verscheept.

Gelukkig ging Charles – hoofd marketing, pro-deo cameraman en nu mijn persoonlijke held naast Nelson en Batman, op zoek naar de stuiterende schreeuwende kartonnen doos en redde mijn dag.

Pas later zag ik een bordje, met een dergelijke waarschuwing, het was alleen niet persoonlijk voor mij bedoeld…

Verder naar het Internationale Call Center, een hybride tussen Google en Woodstock. En dan bedoel ik niet in de zin van autonome voertuigen gemengd met een zware dosis LSD. Meer in de zin van een jonge dynamische crew, goede vibes en een gitaar in elke cabine. En ik durf te wedden dat ze de manager ‘dude’ noemen.

Google meets Woodstock

Nu we het er toch over hebben, ik ontmoette de managers en binnen enkele seconden kreeg ik een baan aangeboden. Denemarken is een klein land met slechts 28 inwoners die allemaal om een ​​of andere merkwaardige reden muziek spelen en hun instrumenten online kopen – het is inderdaad een ongetemde markt. En Thomann heeft iemand nodig die e-mails beantwoordt aan de andere 27 mensen. Wat ik overigens heel graag zou willen. Het enige probleem is dat ik elke dag zou moeten komen opdagen en op het platteland zou moeten leven. Na mijn jeugd op het platteland doorgebracht te hebben, spaar ik dat voor mijn pensioen. Dus over ongeveer 30 jaar zou ik bij Thomann kunnen komen opdagen en zeggen: ik ben die gast van vroeger, heb je nog een baan voor me? Alleen om door de T-1000 te worden begroet die me dan vertelt: “Sorry, de positie is ingenomen door mijn derde neef T-1003”.

Er is voor iedereen van jullie die Deens spreekt, of geen Deens spreekt, een positie open.  Dan word je lid van een jonge levendige gemeenschap. Veel van de werknemers wonen in Bamberg, zo’n 20 minuten rijden van Thomann in Treppendorf, Thomann-personeel die, zo weet ik wel ik zeker, flink kunnen stappen. ??

call centre

We maken een stop bij de bioscoop, waar de poster van vanavond staat: Terminator 2: Judgement day.

Daarna gaan we naar het ziekenhuis – zo ontworpen en genoemd – omdat dit de plek is waar ze voor de gewonde instrumenten zorgen. Wij checken de gitaarworkshop en de tubakamer. Ik vermoed dat de TubaMeister soms stunt als ninja, zijn gereedschapsmuur is er een die de gemiddelde burgerwacht in zijn kelder heeft.

Twaalf ronden schaduwboksen die ik verloor, een korte meditatie op de lelijkste bank die mijn gids ooit heeft gezien, een tocht vol herinneringen, om dan eindelijk Meneer Thomann te ontmoeten.

Ik beschouw hem een beetje als de kerstman, en ben wat nerveus. Ik begin maar wat te praten en denk dat ik te veel woorden gebruik. Meneer Thomann is heel “down to earth” hij geeft me gratis ten eten bestaande uit broodjes en koek. Ik grijp het momentum (en de koek).

Als ik het gebouw verlaat met koek in mijn snor, besluiten Charles en ik om de hele groetroutine over te slaan en te kiezen voor een goede oude handdruk.

Dat was weer een geweldige dag in Thomann Town, waar ik een goede tijd heb gehad met diverse soorten helden en robots en dergelijke.

???

Wat vond je van Frederik’s bezoek? Heb jij vergelijkbare ervaringen met Treppendorf?

⭐ Check ook Frederik’s website, Facebook Pagina en YouTube videos! ⭐

Toon alle blogs door Larry